Jazzy pianogepingel en dat eeuwige lettertype, het is vanaf de eerste seconden van A Rainy Day in New York duidelijk dat we naar een Woody Allen-film zitten te kijken. Onhandige kalverliefde, absurde misverstanden en een ode aan ‘zijn’ Manhattan staan op het programma. Vroeger was dat nog een garantie voor succes, maar tegenwoordig is het vooral problematisch. De vraag dringt zich continu op of Allen met deze film aan zelfreflectie doet, of dat hij gewoon zijn reputatie opnieuw probeert glad te strijken. Jammer genoeg is de film boven alles ongemakkelijk kritiekloos…
Deze recensie schreef TVTimna voor Cine.nl Lees hier vooral verder
Leave a Reply